Jos de Mul. From open design to metadesign. Keynote lecture at the international conference 3D printing: destiny, doom or dream? eLaw@Leiden, Leiden University, 14 and 15 November, 2013.

In recent years 3D printing has become a hot topic in the media, in industry and in academia. Some claim that 3D printing will enable us to print, rather than buy, all of the products we normally obtain from stores – from clothing and automobile parts to different foods and jewelry. Moreover, with 3D printing we may in the future be able to print organs and tissues, and hence alleviate or solve the suffering of those in need of transplants. With solutions to pressing problems ranging from organ shortages to reducing our environmental footprint through less waste, less transport costs, to more innovation, creativity and personalization some argue that 3D printing is a heavenly destiny indeed.

At the same time, however, there are also critical voices to be heard. First and foremost, while 3D printing has been on the market for some decades now, the public at large has yet to get to know it in practice, let alone to adopt it for their personal production purposes. Techniques and technologies for 3D printing have developed drastically over time, but the mass deployment of this technology is only just picking up momentum. Moreover, research and development with respect to the applications mentioned above – printing your own food or a new organ – are still in their infancy and will probably take decades to come to maturity. These points have led critics to suggest that the big dreams behind 3D printing may turn out to be the hallucinations of a hyped-up new prospect, forever receding over the horizon. 

Finally, 3D printing raises serious social, ethical, regulatory and legal questions. If individuals can print anything they want, how are we going to solve issues of, for example, gun control or intellectual property infringement? What will be the effects of home-printed goods and foods on our economy, on the transport sector, on the worldwide hunt for scarce resources? Does this new technology need regulation, and if so, how will we regulate it, and with which purposes? What is the effect of a level playing field for producing goods on innovation and creativity?

These and many other question will be addressed during the two-day international, multidisciplinary conference ‘3D printing: destiny, doom or dream?, which will take place on 14 and 15 November 2013 at Leiden University’s Law School in the Netherlands. This conference is organised by eLaw, the Centre for Law in the Information Society, and is part of its biannual conference series.

Jos de Mul. Homo ludens 2.0. Play, Media & Identity. Invited lecture at the Department of Philosophy. Kyoto University, October 21, 2013

De terreur van de 'like'-knop. Interview met Mark Traa. HP / De Tijd 7. November 2012, 66-70.

De terreur van de ‘like’-knop. Zit u ook de hele dag van alles te liken op Facebook? Vindt u het ook fijn om geretweet te worden? Stuurt u ook smsjes naar tv-talenten We zijn in een heuse jurysamenleving terechtgekomen. Voortdurend nemen we elkaar de maat. Maar is de wereld wel onder te verdelen in ‘leuk’ en ‘niet leuk’?

Mark Traa laat zijn licht erover schijnen en interviewt en passant hoogleraar mediastudies José van Dijck (Universiteit van Amsterdam) en hoogleraar wijsgerige antropologie Jos de Mul (Erasmus Universiteit Rotterdam).

Jos de Mul. Reading and writing in the Newest Stone Age. Invited lecture at  the Non-Fiction Conference 2011: Quality Non-Fiction in the Digital Era. Dutch Foundation for Literature. Amsterdam. January 28, 2011.

                                        Part 1                                                   &                                               Part 2

Jos de Mul, Sociale media, China’s nieuwe front. Trouw, 24 november 2012, Letter en Geest, 16-19.

ESSAY Oppositie was makkelijker te onderdrukken toen er nog geen internet of mobieltjes waren. Maar in China zijn critici van de overheid niet de enigen die de nieuwe media gebruiken. Ook de staat komt op ideeën.

De nachtelijke autorit van Zhengzhou Airport naar Kaifeng voert langs een eindeloze serie bouwprojecten. Zover het oog reikt tekenen de fel verlichte torenflats in aanbouw zich af tegen de donkere hemel. Hier wordt dag en nacht gewerkt. Zhengzhou, de aan de Gele Rivier gelegen hoofdstad van de provincie Henan, is niet alleen de bakermat van de Chinese cultuur, maar tevens één van China's dertien nieuwe megalopoleis. Naar verwachting zal het inwonertal de komende acht jaar van drie naar twaalf miljoen groeien.

Gastheer Li Yong informeert tijdens de rit of ik moe ben. Door een defect aan de pilotenstoel van de aftandse Boeing 767 heeft de reis van New York via Amsterdam naar Zhengzhou 82 uur geduurd en heb ik de eerste dag van de conferentie aan de universiteit van Henan over literatuur en nieuwe media, mijn eigen openingslezing incluis, gemist. Ik heb betere dagen gekend. Maar moe zijn is niet echt een optie in het bedrijvige China.

Sinds Deng 'Shopping' in de jaren tachtig de economische liberalisering inzette, schieten industriële centra, nieuwe stadswijken en luxueuze winkelcentra als paddestoelen uit de grond en shopt een snel groeiende middenklasse een postmoderne lifestyle bij elkaar.

Ook op cultureel gebied lijkt er sprake van wat de Chinese leiders aan de vooravond van het 18de nationale congres van de Communistische Partij trots aanduidden als 'de Grote Chinese Renaissance'. De Chinese kunstwereld getuigt inderdaad van een indrukwekkende vitaliteit. Waar de avantgardes van de jaren tachtig en negentig, zoals Political Pop en Cynisch Realisme, zich vooral richtten op Westerse verzamelaars en musea, is inmiddels een bloeiende, nationale kunstmarkt ontstaan. Toen ik begin september op uitnodiging van schilder Lu Yushung de opening van de overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Nationaal Kunstmuseum van China (NAMOC) in Peking bezocht, bleek dat een enorm mediaspektakel te zijn, waar celebrities, nouveaux riches en cameraploegen over elkaar heen buitelden. Na de opening werden de gasten naar het monumentale Beijing Hotel gevoerd, waar een flitsende modeshow aan ons voorbij trok. De extravagante, op de schilderijen van Lu geïnspireerde kleding die op de catwalk aan ons voorbijtrok, was ontworpen door de zuster van de schilder. Welkom in de wereld van 'het communisme met Chinese karaktertrekken'.

Jos de Mul, Keynote lecture at the conference  The Shape of Diversity to Come: Global Community, Global Archipelago, or a New Civility? Erasmus University Rotterdam, January 25, 2013. 

The nation state, imagined as a formation encompassing a culturally unified people, is now straining under the challenges of globalization and the revolution in communication technology. This conference will consider the dynamic changes that are currently taking place with respect to cultural and religious diversity as a result of the explosion in communication technologies, address the conflicts they give rise to, and discuss the ramifications for both law and politics.

Two views on the impact of communication and information technology dominate the scholarship: one in which communication leads to the emergence of a global community and an interconnected global culture; and a second in which it leads to an archipelago of communities that do not necessarily converge with the boundaries nation states, i.e. to a cultural Balkanization of the world across national borders.

This conference will also address a third alternative. Instead of presenting the implications of the networked information and communication infrastructure in the opposing metaphors of a global community or a global archipelago, one can also argue for a normative understanding of what is at stake. Instead of endorsing either utopian notions of global community or dystopian fears of an Internet with walled gardens, one can vouch for an internet that allows for interconnectivity without accepting the increased personalization that leads to unprecedented surveillance and social sorting in both the private and the public sphere.

We hope this conference will be a stimulating gathering of scholars from different disciplines and increase our understanding of the legal and political implications of globalization and communication technology for national and cultural identity.

Jos de Mul en Bibi van den Berg. De afstandsbediening van de autonomie. Computergemedieerd handelen en morele verantwoordelijkheid. In Marli Huijer en Martijntje Smits (red.), Moralicide. Nieuwe morele vocabulaires voor technologie, Kampen: Klement, 2010, 36-54.

Je est un autre. Arthur Rimbaud

Mensen hebben van oudsher instrumenten, machines en media gebruikt om hun handelen te versterken en het bereik ervan uit te breiden. Speren en knotsen maakten het de prehistorische mens mogelijk dieren te vangen die anders te snel of te sterk zouden zijn, het schrift stelt ons in staat onze gedachten vast te leggen in een extern opslagmedium en dankzij de telefoon kunnen we spreken met personen die fysiek afwezig zijn. Alle alfa-, betà- en gammatechnologieën zijn in zekere zin ‘tele-technologieën’ (Weibel, 1992): ze helpen de mens afstanden in ruimte en tijd te overbruggen en op afstand controle uit te oefenen over de levenloze en levende natuur en de samenleving. De door technische middelen bewerkte actio in distans vergroot de actieradius van het menselijk handelen, en daarmee ook het bereik van de menselijke autonomie en morele verantwoordelijkheid.

Naarmate in de moderne cultuur de menselijke leefwereld definitief transformeerde van biotoop tot technotoop, drong zich echter ook steeds sterker de vraag op of de moderne technologie de menselijke autonomie niet op fundamentele wijze ondermijnt. De moderne mens is steeds afhankelijker en volgens dystopische denkers zelfs slaaf geworden van de technologie (zie bijvoorbeeld: Ellul, 1990). Dit beeld is verontrustend, omdat de morele verantwoordelijkheid voor het ontwerpen, maken en gebruiken van technologieën nog altijd bij de mens ligt.

Met de ontwikkeling van ‘autonome computers’– een verzamelnaam voor elkaar deels overlappende computertoepassingen als ubiquitous computing, ambient intelligence, artificial intelligence, artificial life, en converging technologies – is zelfs onze morele verantwoordelijkheid niet langer vanzelfsprekend. Aan autonome computers kan meer en meer een bepaalde mate van handelingssubjectiviteit (agency) worden toegeschreven. Daarmee dichten we computers ook een morele verantwoordelijkheid toe. Als gevolg daarvan leveren autonome computers een belangrijke (en misschien wel cruciale) bijdrage aan de door velen gevreesde moralicide van de mens.

In dit hoofdstuk zullen we betogen dat dit schrikbeeld ongegrond is, aangezien het uitgaat van een misleidende tegenstelling van menselijke subjectiviteit en technische objectiviteit. We zullen argumenteren dat ‘autonome computers’ de menselijke handelingssubjectiviteit niet noodzakelijk aantasten, maar onder bepaalde omstandigheden zelfs versterken, zoals technische artefacten dat altijd al hebben gedaan. De vraag die we ons moeten stellen is dus niet of autonome computers de menselijke handelingsubjectiviteit bedreigen, maar onder welke condities zij onze subjectiviteit en autonomie ondergraven dan wel ondersteunen. Daartoe dienen we een moreel vocabulaire te ontwikkelen dat recht doet aan de intieme relatie die er bestaat tussen menselijke handelingssubjectiviteit en technische artefacten. Laat ons bij wijze van oefening de afstandbediening van onze politieke autonomie eens uit elkaar schroeven.

Jos de Mul. Het kunstwerk in het tijdperk van zijn digitale recombineerbaarheid. Lezing in het kader van het Studium Generale programma  Friends! Collaborate, Interact, Share. Multidisciplinaire manifestatie over de actuele betekenis van vriendschap in de kunst, wetenschap en samenleving. Arnhem, Musis Sacrum. 2 december 2011, 12:45 uur.

Met de computer en het internet zijn we beland in het tijdvak waarin het kunstwerk vooral wordt beoordeeld op zijn manipulatiewaarde. Jos de Mul zal aan de hand van Mega Mona Lisa en Geert Muls multimediale werk W4 (Who, What, When, Where) stilstaan bij de hedendaagse kunstprosumer (kunstmaker en kunstproducent) en de terugkeer (met een twist) van het aura in de kunstervaring.

Bibi van den Berg and Jos de Mul. Remote control. Human autonomy in the age of computer-mediated agency. In: Mireille Hildebrandt and Antoinette Rouvroy (eds.) Autonomic Computing and Transformations of Human Agency. Philosophers of Law meeting Philosophers of Technology. London: Routledge, 2011, 46-63.

Jos de Mul and Bibi van den Berg contend that to a considerable extent, human action has always been ‘remote controlled’ by internal and external factors which are beyond individuals’ control. They argue that it is the reflection on such remote control a posteriori that allows for a ‘reflexive appropriation’ of these factors as our own motivators. The question they thus raise is what difference autonomic computing makes at this point and under what circumstances it will either strengthen or hinder human agency, defined in terms of ‘reflexive appropriation’. 

Jos de Mul. The technological sublime. In: Koert van Mensvoort and Hendrik-Jan Grievink (eds.), Next Nature. Nature Changes Along With Us. Barcelona/New York: Actar, 144-148.

The sublime is an aesthetic concept of ‘the exalted,’ of beauty that is grand and dangerous. Through 17th and 18th century European intellectual tradition, the sublime became intimately associated with nature. Only in the 20^th century, did the technological sublime replace the natural sublime. Have our sense of awe and terror been transferred to factories, war machines, and the unknowable, infinite possibilities suggested by computers and genetic engineering?